Ongewenst?
Lees wat Guurtje Kieft hier over schrijft.
In de loop der tijden zijn we gewend geraakt aan het idee dat je iets zou moeten doen om te voorkomen dat je gewassen en planten aangetast of opgegeten worden door "beestjes": diersoorten die we liever niet in de tuin of op het land willen zien, zoals slakken, luizen, muizen, mollen, rupsen en vogelsoorten zoals kraaiachtigen, houtduiven en eenden.
Door ze te weren, tegen hun aanwezigheid te zijn en ze hoe dan ook te bestrijden, zend je echter antipathie de ether in. Zolang we dat blijven doen, blijven deze diersoorten zich aan ons opdringen. Het is onze innerlijke houding die ze uitnodigt, en onze onbewuste angsten voor tekorten of iets te moeten afstaan. Wanneer je je hier eenmaal van bewust geworden bent en dit besef weet om te vormen tot een diep vertrouwen dat er altijd van alles voldoende is, kun je leren aanvaarden dat deze diersoorten hun taken hebben in het bereiken van evenwicht en harmonie, en heb je er geen last meer van. De beestjes, maar ook alle diersoorten, ontvangen in wezen hun wijsheid van de astrale wezens uit de dierenriem. Hier op aarde wordt dit echter nog weinig begrepen.
Zo zijn slakken voor velen een grote ergernis. Slakken leven van nature van half verteerd organisch materiaal, dus afstervende plantendelen. En zouden de planten van nu, door de zwakke krachten van de Aarde, al niet als zodanig beschouwd kunnen worden?
Het is niet voor niets dat de slakken steeds sterker onze aandacht trekken door zich te goed te doen aan onze gecultiveerde planten en gewassen. Ze vergissen zich niet!!
Slakken zijn ook van levensbelang in de voedselketen van vogels, egels en padden, en zelfs valken versmaden een vette slak niet als ze honger hebben.
Nogmaals: wat slakken betreft is er sprake van een tegenstrijdigheid in ons denken: we voeren eenden, helpen de vrijwillige egelopvang en steunen de vogelbescherming, terwijl we de slakken het liefst ver weg willen brengen.
Elke dag nog lees je de term "schadelijke dieren" in tuinagenda`s en tuinbladen, terwijl deze diertjes beslist niet schadelijk zijn. Er bestaan geen beestjes in de tuin die ons willens en wetens schade willen berokkenen. Als we zogenaamde schade ondervinden, is dit slechts een spiegel die ons onze onbewuste handelingen duidelijk voor ogen stelt. Overal waar beestjes in een te talrijke mate aanwezig zijn, hebben we dat aan onszelf te wijten door onnadenkend handelen. Zelfs antipathie, al zenden we die enkel maar in gedachten uit, is een belangrijke oorzaak van een verstoord leefmilieu.
Ook ik doe niets aan slakken. Ik heb er genoeg maar ik heb er geen last van.
Misschien iets om over na te denken?
